Πήραμε συνέντευξη από μόνιμη κάτοικο του πιο απομακρυσμένου μέρους ολόκληρης της Γης!
Ήρθα σε επαφή με την Κέλλυ μέσω facebook, και της έστειλα ερωτήσεις για να ψιλοκαταλάβω πως είναι για την ίδια, για κάποιο εφηβάκι και για κάποιο άτομο μεγαλύτερης ηλικίας, το να ζει στο πιο απομονωμένο μέρος του πλανήτη!
Αρχικά να πούμε ότι το Τρίσταν Ντα Κούνια είναι ένα νησί-ηφαίστειο, στην μέση του Ατλαντικού Ωκεανού στο οποίο ζουν περίπου 250 άτομα και είναι υπερπόντιο έδαφος της Βρετανίας εδώ και 200 κάτι χρόνια!
Πρωτοπαρατηρήθηκε από τον Πορτογάλο εξερευνητή Τριστάο Ντα Κούνια και από κει πήρε το όνομά του!! Από κει πέρασαν Γάλλοι, Ολλανδοί, Αμερικάνοι…μέχρι που το κατέκτησαν οι Βρετανοί!
Γεια σου Κέλλυ!! Μίλησέ μου λίγο για την κοινότητά σας σήμερα – πόσα άτομα υπάρχουν μόνιμα εκεί αυτήν τη στιγμή και πόσους επισκέπτες λαμβάνετε ετησίως; Πόσα καταστήματα και υπηρεσίες υπάρχουν στο νησί;
Ο πληθυσμός μας είναι 245 άτομα και περνούν από εδώ 9 πλοία το χρόνο με μόνο 12 κουκέτες ανά πλοίο, οπότε συνήθως δεν έχουμε πάρα πολλούς επισκέπτες που να παραμένουν για μεγάλες χρονικές περιόδους. Ωστόσο έχουμε κρουαζιερόπλοια που φέρνουν από 100 -800 επιβάτες για σύντομη διαμονή, κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον αν σκεφτείς πως είναι το τετραπλάσιο του πληθυσμό μας. Ωστόσο, φέτος ήταν διαφορετικά με την πανδημία Covid-19 όπως ήταν για όλους.
Στο Tristan έχουμε μόνο ένα κατάστημα, μοιάζει με τα 7/11 των ΗΠΑ (μαγαζί τύπου σούπερ μάρκετ) αλλά έχει ό,τι χρειαζόμαστε. Δεν έχουμε κατάστημα ρούχων, πρέπει να τα παραγγέλνουμε από αλλού. Έχουμε ένα ταχυδρομείο, 2 καταστήματα με σουβενίρ και μία παμπ.
Ποια είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου για να επισκεφτεί κάποιος το Tristan Da Cunha και πώς θα μπορούσε κάποιος από την Ελλάδα να φτάσει εκεί;
Η καλύτερη εποχή του χρόνου για να επισκεφθεί κανείς από άποψη καιρού και να δει την όμορφη άγρια φύση μας είναι από Σεπτέμβριο έως Απρίλιο. Κάποιος από την Ελλάδα – όπως κι από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο – θα πρέπει να πετάξει στο Κέιπ Τάουν (Νότια Αφρική) και να έρθει με αλιευτικό σκάφος που θα παίρνει 7-10 ημέρες για να φτάσει.
Πότε αποκτήσατε για πρώτη φορά σύνδεση στο ίντερνετ στο Tristan Da Cunha; Ποιος ήταν ο αντίκτυπος του διαδικτύου στην κοινότητά σας;
Το πρώτο email από το Tristan στάλθηκε το 1998, αλλά στα σπίτια υπάρχει ίντερνετ τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, και πολύ πρόσφατα αποκτήσαμε καλή σύνδεση. Εξακολουθεί να μην είναι όσο γρήγορο όσο σε άλλα μέρη, αλλά έχει φέρει μεγάλη αλλαγή! Περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μπορούν να δουν και να ψάξουν περισσότερα για τον κόσμο!
Μια μεγάλη αλλαγή που έφερε το ίντερνετ είναι πως πριν από περίπου 8 χρόνια για να αγοράσουμε ρούχα για παράδειγμα θα έπρεπε να κοιτάξουμε μέσα από ένα περιοδικό αγορών και να παραγγείλουμε έτσι – τώρα έχουμε ένα πολύ ευρύτερο φάσμα πραγμάτων που μπορούμε να πάρουμε π.χ. όταν χρειαζόμαστε υλικά για να χτίσουμε ένα σπίτι ή να πάρουμε δώρα γενεθλίων.
Τι θα θέλατε να γνωρίζει ο κόσμος για τη ζωή στο Tristan Da Cunha και τους ανθρώπους του; Ποια είναι τα πιο μοναδικά πράγματα του να ζεις εκεί;
Το Τριστάν είναι ένα πολύ μοναδικό μέρος. Εγώ δεν είμαι από εδώ, αλλά μένω εδώ 9 χρόνια. Είμαι κόρη διπλωμάτη, κι έτσι μεγάλωσα σε πολλές χώρες : Κένυα, Σενεγάλη, Μπανγκλαντές και Ηνωμένο Βασίλειο, και μπορώ να πω ειλικρινά πως σε αυτά τα μέρη δεν ένιωθα οτι ανήκω σε κοινότητα.
Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ ευγενικοί, δεν θα αφήσουν ποτέ κανέναν να πεινάσει και αλληλοβοηθιούνται – πχ αν οι κότες μου δεν κάνουν αυγά, κάποιοι θα μου φέρουν απο τα δικά τους και το αντίστροφο. Το ίδιο με το κρέας, τις πατάτες και τα ψάρια.
Το Tristan είναι μια αγροτική και αλιευτική κοινότητα και οι άνθρωποι εδώ εργάζονται πολύ σκληρά για αυτό που έχουν, αλλά ξέρουν επίσης πώς να απολαμβάνουν τη ζωή. Οι Τριστανιανοί έχουν μεγάλη αίσθηση χιούμορ και πολύ ευγενικές καρδιές.
Έχουμε επίσης μια πληθώρα μοναδικών άγριων ζώων εδώ, από το μικρό πτηνό rail στο Inaccessible Island, μέχρι το εκπληκτικό Άλμπατρος. Είναι ένα καταφύγιο για πολλά άγρια ζώα, με τα νησιά Inaccessible και Gough να είναι μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς.
Γίνεται να μετακομίσει κάποιος μόνιμα στο Τριστάν Ντα Κούνια;
Δεν γίνεται να μετακομίσει κανείς μόνιμα εδώ εάν δεν έχει κάποια συγγένεια ή οικογενειακή σχέση με κάποιον ντόπιο. Εγώ δεν είμαι από το νησί αλλά παντρεύτηκα ντόπιο και έχω μια εξάχρονη κόρη. Είναι κι αυτό απο τα πράγματα που κάνει το νησί μοναδικό.
Μου είπες ότι δεν γεννήθηκες στο Tristan Da Cunha αλλά μετακόμισες εκεί. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση για εσένα και την οικογένειά σου;
Όπως ανέφερα, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου έχω ζήσει σε όλο τον κόσμο. Ήρθα για πρώτη φορά στο νησί για επίσκεψη το 2012. Εκείνη τη φάση ο μπαμπάς μου είχε υπηρεσία στο νησί και τότε γνώρισα τον σύζυγό μου. Τελικά αποφάσισα να εγκατασταθώ.
Η κόρη μας γεννήθηκε το 2014 και παντρευτήκαμε το 2017. Είναι δύσκολο να ζει κανείς τόσο μακριά από την οικογένεια και τους φίλους του, αλλά προσπαθώ να φεύγω για λίγο από το νησί κάθε δύο χρόνια περίπου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο μέρος όμως για να μεγαλώσω παιδιά.
Τι σου αρέσει περισσότερο στη ζωή στο Tristan da Cunha και τι θα ήθελες να είναι διαφορετικό;
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η ελευθερία που νιώθεις εδώ – δεν υπάρχει καθόλου εγκληματικότητα, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το παιδί μου (που θα πάει να παίξει κλπ). Θέλω να πω ακόμα και να πέσει και να χτυπήσει ξέρω ότι όποιος και να ναι εκεί κοντά θα βοηθήσει.
Μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και βλέπω τον όμορφο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου κι αυτό το τεράστιο βουνό με το Albatross να πετάνε! Κάτι που θα ήθελα να είναι διαφορετικό είναι με κάποιο τρόπο να υπήρχε μεγαλύτερη προσβασιμότητα απο και προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Θα ήθελα να είναι πιο εύκολο να ταξιδεύουμε, αλλά αυτό απο την άλλη θα χαλούσε τη μοναδική ατμόσφαιρα του νησιού, που είναι τόσο ξεχωριστό ακριβώς επειδή είναι τόσο μακριά απο τα πάντα!
Κάναμε κάποιες ρωτήσεις και στην Σάνον, μία 13χρονη κάτοικο του νησιού!!!
Σάνον, τι μουσική ακούς; Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Λατρεύω την ποπ μουσική – έχουμε ραδιόφωνο, κινητά με ίντερνετ και mp4 player. Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Enrique Iglesias.
Περίγραψέ μου μια τυπική μέρα στο Tristan Da Cunha! Πως σου αρέσει να περνάς το χρόνο σου;
Πηγαίνω στο St Mary’s School κι υπάρχουν 6 άτομα στην τάξη μου. Μερικά απογεύματα βοηθάμε τις οικογένειές μας στα χωράφια ή πάμε για κολύμπι στην πισίνα (ναι, έχουν πισίνα!! Δείτε στα σχόλια!).
Τα σαββατοκύριακα συναντιόμαστε με τους φίλους μας και πηγαίνουμε ο ένας στο σπίτι του άλλου, και μετά συνήθως πάμε στο «Saturday Night Dance» (μια ντίσκο στην αίθουσα κοινότητας) ή πηγαίνουμε για μπάρμπεκιου με φίλους και συγγενείς. Το καλοκαίρι πηγαίνουμε κάμπινγκ με σκηνές και κάνουμε ημερήσιες εκδρομές στις παραλίες για κολύμπι.
Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σκοπεύεις να μείνεις εκεί ή να μετακομίσεις;
Όταν μεγαλώσω θα ήθελα να εργαστώ στο τμήμα προστασίας της άγριας ζωής. Ασχολούνται με τα άγρια ζώα και τη φύση και πηγαίνουν με σκάφη στα γύρω νησιά αλλά και γύρω απο το Τρίσταν. Δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα ποτέ να φύγω. Αλλά θα ήθελα να πάω διακοπές και να επισκεφτώ διαφορετικά μέρη.
Tέλος, ήθελα να μας πει κάποια πράγματα και κάποιος κάτοικος μεγαλύτερης ηλικίας, κι έτσι η Κέλλυ ρώτησε τον “θείο Τσες”, τον πεθερό της. Όπως μου είπε, όλους τους μεγαλύτερους στο νησί τους λένε “θείο” και “θεία” (κοίτα να δεις! Και στο χωριό μου το ίδιο!!!).
Μάθαμε οτι τo 1961 εξερράγη το ηφαίστειο στο νησί! Πείτε μας για την έκρηξη, πώς αισθανθήκατε που έπρεπε να φύγετε από το νησί χωρίς να ξέρετε αν θα μπορέσετε ποτέ να επιστρέψετε. Σας άρεσε η προσωρινή διαμονή σας στο Ηνωμένο Βασίλειο;
Ήμουν 18 ετών όταν συνέβη η έκρηξη του ηφαιστείου. Ακούγαμε περίεργους ήχους για μήνες και μερικές φορές οι πόρτες μπλόκαραν και δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε τα παράθυρα. Όσο περνούσε ο καιρός ο θόρυβος γινόταν όλο και πιο έντονος.
Μια μέρα ψαρεύαμε και είδαμε ένα σκάφος με κόκκινη σημαία να έρχεται προς το μέρος μας. Μας είπαν ότι πρέπει να επιστρέψουμε αμέσως κι οτι είχαν αρχίσει να πέφτουν βράχια πίσω από μια αλιευτική εγκατάσταση, ακριβώς δίπλα στον οικισμό.
Περίπου δύο ημέρες μετά, η γη άρχισε να σείεται. Όλοι όσοι ζούσαν στα ανατολικά του οικισμού έπρεπε να μετακινηθούν σε φίλους και σπίτια της οικογένειας στα δυτικά. Τη νύχτα που εξερράγη το ηφαίστειο, όλοι πήγαμε στα χωράφια με τις πατάτες (περίπου 2 μίλια δυτικά από τον οικισμό).
Το επόμενο πρωί, αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια να πάμε πίσω στον οικισμό, όμως υπήρχε πάρα πολλή λάβα που κατέβαινε απο το βουνό. Ευτυχώς ήταν Οκτώβρης και ο καιρός ήταν καλός και η θάλασσα ήρεμη, και καταφέραμε να μπούμε όλοι σε βάρκες και να φύγουμε.
Αρχικά πήγαμε στο Νησί Nightingale (22-25 μίλια από το Tristan) και στη συνέχεια το ολλανδικό πλοίο Tjisadane μας πήγε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Είχαμε πολύ λίγο χρόνο για να μαζέψουμε τα πράγματα μας, είχα μαζί μου μόνο ένα σάκο με ό,τι πρόλαβα να πάρω μαζί μου. Δεν είχαμε πολυτέλειες εκείνες τις μέρες. Ήμασταν στο πλοίο για περισσότερο από μία εβδομάδα.
Στη συνέχεια ταξιδέψαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο από το Κέιπ Τάουν. Δεν είχαμε ποτέ καμία πρόθεση να μείνουμε στο Ηνωμένο Βασίλειο, το μόνο που συζητούσαμε ήταν πότε θα επιστρέψουμε στο Τρισταν. Στην Αγγλία δε νιώθαμε σα στο σπίτι μας και είχαμε και κάποιες άσχημες εμπειρίες που δε θα τις είχε ποτέ κανείς στο νησί (ήθελα τόσο να τον ρωτήσω τι εννοούσε αλλά ντράπηκα!)
Το πρώτο “γκρουπ” που γύρισε στο νησί ήταν 12 άτομα που προετοίμασαν τα σπίτια για όλους. Εγώ γύρισα με το δεύτερο γκρουπ. Ήμουν πολύ χαρούμενος που ήμουν ξανά στο σπίτι μου.
✨Πολύ Κουλ Περιοδικό Γνώσεων✨
Θέλω το περιοδικό
Ποια ήταν τα πιο σημαντικά γεγονότα που άλλαξαν τον τρόπο ζωής στο Tristan Da Cunha (ηλεκτρισμός; Διαδίκτυο; κ.λπ.)
Η μεγαλύτερη αλλαγή στην κοινότητα είναι πως παλιότερα οι άνθρωποι περνούσαν πολύ περισσότερο χρόνο μαζί, ήμασταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Τώρα με περισσότερα σπίτια, τηλεόραση, περισσότερα χρήματα κ.λπ. οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν τα δικά τους πράγματα.
Εκτός από την έκρηξη, έχετε άλλες τρομακτικές εμπειρίες να μοιραστείτε;
Μια άλλη τρομακτική εμπειρία που είχα ήταν όταν ήμουν 21 ετών. Εγώ και κάποιοι άλλοι ψαράδες είχαμε πάει για ψάρεμα στα κοντινά νησιά Nightingale και Inaccessible (ακατοίκητα και τα δύο)
Μια μέρα ψαρεύαμε στο Inaccessible και πετύχαμε μια θαλάσσια δίνη, ήταν σαν ανεμοστρόβιλος μέσα στη θάλασσα. Πριν να το πάρουμε χαμπάρι αναποδογύρισε το σκάφος μας και βρεθήκαμε μέσα στον Ωκεανό. Ευτυχώς διορθώσαμε το σκάφος και κανείς δεν έπαθε τίποτα!
